Het neefje van
In dit verhaal lees je het vervolg van de reis naar Italië, die ik in dit verhaal inzette. Niet alleen zou het Italië met een twist worden, het werd zelfs Italië met een staartje. Een staartje van zeker twintig jaar.
De busreis voert ons door Duitsland naar het warme zonnige Italië, zoals beloofd. Hoewel Rome als eerste op de titelrol stond, doen we eerst de noorderlijker gelegen plaatsen aan. We overnachten de eerste avond in Montecatini Terme. Vanuit daar maken we dagwandelingen door Florence en Siëna. Langzaam wennen we aan de zinderende hitte in de straten. We eten ijsjes aan de Arno en duiken onder poortjes voor een vlekje schaduw. Reisgids Remko loodst ons onvermoeibaar naar alle toeristische trekpleisters.
Na een paar dagen rollen we dan Lazio binnen, op weg naar de hoofdstad. Voordat we het oude centrum betreden gaan we eerst een dagje de catacomben in. De koelte is er heerlijk, maar lange Remko stoot er onverbiddelijk zijn hoofd. Toch gaat hij met ons mee de onderaardse gangen in en geeft uitleg waar hij maar kan.
De volgende dag gaan we dan echt het hart van Rome in. Remko parkeert de bus zowaar nagenoeg onder het Vaticaan, waar een parkeergarage blijkt te zijn. Als we uit het koele ondergrondse het ronde plein betreden slaat de hitte ons in het gezicht. De helft van ons vlucht in de schaduw van de zuilengalerij. De andere helft snelt naar het midden en vormt een lijn in de schaduw van de naald. Maar Remko trotseert de verzengende zon en weet ons te motiveren voor een wandelingetje naar het Colosseum.
Daar introduceert hij ons aan een aardige dame: Irene Stellingwerff. Hier houden Remko’s gidskunsten op en laat hij ons over aan de goede zorgen van deze Nederlandse inwoonster van Rome. De rest van de dag laten we ons gewillig rondleiden door de mooiste wijken van de Eeuwige Stad. Aan het einde van het bezoek, terug bij het Colosseum, is daar Remko weer. Irene verkoopt ons een zelf ontworpen boek met bescheiden van haar rondleiding en zegt ons weer gedag. Ook ik koop een boek, en vind het na jaren terug in een oude verhuisdoos. Gelijk herken ik de naam: Stellingwerff met dubbel f. Het boek gaat direct terug in de kast.
Nog wat jaren later ontmoet ik bij hackerspace TkkrLab zowaar iemand met dezelfde achternaam. We praten een avondje met elkaar en komen tot een heel grappige ontdekking.
Eind 2023 kom ik te werken bij het bedrijf waar deze man ook werkt. Op een willekeurige vrijdag zegt hij ons gedag, omdat hij met een vriend op vakantie gaat. Naar Toscane, en zuidelijker. ‘Misschien komen we nog wel tot in Rome’ lacht hij ons toe. ‘Dan kun je mooi Irene opzoeken!’ roep ik uit. Verbazing alom. ‘Ja, dat is mijn volle nicht!’ verklaart hij aan al onze toehoorders. ‘En’ doe ik er een schepje bovenop ‘en daar heb ik twintig jaar geleden dan weer een rondleiding door Rome van gehad!’